Türkiye’de müzik dinleyicilerinin önemli bir bölümü, yeni şarkı ve şarkıcıları hâlâ geleneksel müzik medyasından, yani radyolardan ve müzik televizyonlarından öğrendiklerini söylüyorlar[1]. Demek oluyor ki -internetin müziği üretmek, yaymak ve dinlemek bakımından son yıllarda sunduğu olanaklar bir kenara- radyo ve müzik TV’leri müziğin dinleyiciye açılan önemli birer kapısı olmayı sürdürüyorlar. Kayda değer büyüklükte bir dinleyici kitlesi “geleneksel müzik medyası” ile “yeni

Türkiye'de yaşayan insanlar kültür sanata para harcamıyorlar. Türkiye İstatistik Kurumu TÜİK'in bu ay açıklanan 2015 yılı verilerine göre, Türkiye'deki haneler geçtiğimiz yıl, aylık gelirlerinin ortalama %2,9'unu ‘eğlence ve kültür’ harcamalarına ayırmışlar. (2014’te bu oran %3 idi). Böylelikle eğlence ve kültür, eğitim ve sağlık hizmetlerinden sonra ailelerin gelirinden en az nasibini alan üçüncü alan olmuş oluyor. (Eğitim ve sağlığın - en azından bir kısmının - birçok aile

Baştan söyleyeyim, asla popüler kültür karşıtı bir insan değilim. Hiçbir sanat eserinin bir diğerinden aşağı ya da üstün olduğunu düşünmüyorum. Kültür sanat alanında türler, tarzlar, yorumlar üzerinden herhangi bir hiyerarşik düzen kurulabileceği fikrine karşıyım. Bu alandaki fikrimi en iyi özetleyen ifade, sevgili Cem Behar Hocamın “kötü müzik yoktur kötü icra vardır” cümlesidir. Behar’ın müzik sanatı için kurduğu bu cümle tüm sanat dalları için geçerlidir bana göre, ama ben